Vandaag ging de weg over the road to nowhere. Kilometers, urenlang. Ik heb zeker 20 van de ruim 27 kilometer gelopen over een stoffige, kaarsrechte weg in een dor landschap zonder schaduw. Het hield maar niet op, na elke heuvel zag je die verdomde, stenige weg weer eindeloos verder gaan. En wat doe je dan? Lopen. Lopen tot je erbij neervalt.

En toen waren we er. In nowhere. Torremejía is het vreemdste dorp dat ik tot nu toe in Spanje gezien heb. Het lijkt nog het meest op een scène uit een goedkope Amerikaanse western. Geen dorpsplein, geen oude huizen. Slechts een ruitpatroon van lege straten. Met één hoofdstraat vol met bars. Het volk is ruw, loopt ook op zondag in blauwe werkbroeken. Verder verwacht je er truckers en hoeren, maar beiden heb ik nog niet gezien. Wij pelgrims zijn de vreemde eend in de bijt. Men haalt zijn schouders over ons op. Geweldig. Waar anders kan the road to nowhere eindigen dan in nowhere?

Voor de gezelligheid nog wat andere plaatjes.

Villafranca de los Barros om half zeven ‘s ochtends (vroeg vertrokken vanwege de warmte)

Het begin, toen de weg nog leuk was

De herberg van Torremejía