Kijk, zo ziet het alcázar (het oude Moorse en later koninklijke paleis) eruit als je als eerste binnen bent. Gaaf. Maagdelijk. Verstild. Ik had niet verwacht dat ik het zo zou zien. Toen ik een kwartier voordat het open ging aankwam, stond er een bescheiden rijtje. En toen kwamen de hordes. Groepen met een gids met zo’n vlag waarvan ik nog altijd hoop dat mijn ouders daar nooit aan gaan beginnen.

En ik me vooraf nog zorgen maken dat ik Sevilla in een wandelbroek moest bekijken. Totaal ten onrechte. Ik viel maar op twee manieren op: mijn leeftijd lag minstens 25 jaar lager en ik was de enige die alleen gekomen was. Heb getwijfeld om uit de rij te stappen toen die drommen zich om mij verzamelden. Gelukkig niet gedaan! Al die mensen moesten vanwege een verhaaltje van de gids bij de eerste poort blijven staan. En dit was dus voor mij alleen:

Ofwel: het alcázar was mooi!

Daarna heb ik wat voorbereidingen getroffen voor morgen, als ik eindelijk iets ga doen. Mijn pelgrimspaspoort gekocht bij hotel Simón en naar de kathedraal voor een stempel. Daar stond een megarij voor de ingang. Rondje er omheen gelopen en bij een zij-ingang aan een bewaakmevrouw gevraagd hoe ik aan een stempel kwam. ‘In die lange rij’, wees ze. Gelukkig kwam er net een pastoor naar buiten, die me graag aan een stempel hielp. Tadaa!

Na een korte onderbreking van twee uur in Cervecería Internacional (me even aangepast aan de gekke openingstijden) besloot ik het moderne kunstmuseum te bezoeken. Zoals het een zichzelf respecterend moderne kunstmuseum betaamt, heeft het een afkorting:

Het is van de apartste moderne kunstmusea die ik heb gezien. Allereerst moet je behoorlijk zoeken naar de kunst (wel erg genoten van een fijne tuin en de geur van lindebloesem). Daarbij komt dat het gevestigd is in een vervallen klooster. En dan zie je dus eerst dit:

Dan dit:

En dan bijvoorbeeld weer dit:

Maar hier heb ik ook erg van genoten:

En de zon, man, de zon. En de warmte. De zwoele wind in de schaduw van platanen. De vogels. Voor zover ze boven de onnoemlijke herrie uitkomen die Spanjaarden nou eenmaal altijd maken. De stad, de geuren, de mensen, het temperament, de taal… España, me encanta!