Ik was ervoor gewaarschuwd. Ik kreeg een paar etappes met obras, werkzaamheden. Een nieuwe snelweg en een nieuwe hogesnelheidslijn. Gisteren in 23 kilometer van Montamarta naar Granja de Moreruela gelopen, vandaag verder naar Benavente (26 km) en de obras zijn me enorm meegevallen. Een paar plaatjes en daarna gaan we het over andere dingen hebben.
Een beetje over een bouwplaats, maar keurig gemarkeerd
Dit ben ik die de nieuwe snelweg fotografeert. Geen markering meer, en zomaar stond ik hier.
Zo, dat waren de obras. Los daarvan vind ik dit niet het mooiste deel van de Via de la Plata. Het zijn nogal saaie, rechte wegen. Meestal vlakbij (of op) de N630.
Het ziet er bijvoorbeeld zo uit
Of zo, als je de N630 op moet (waar de maximum snelheid 100 km per uur is)
Verder heb ik niets te klagen. Ik loop nog als een kievit, het is nog steeds warm en zonnig, ik heb geen blaren of andere fysieke ongemakken, bij vlagen is de route wél mooi en er is nog niks mis gegaan.
O ja, de knie en de stok. Ik wou dat ik wat meer naar mijn eigen eigenwijsheid had geluisterd. De knie geeft heel soms wat pijntjes, maar nooit meer dan vijftien stappen ofzo. De stok heb ik op de eerste dag braaf gebruikt en dat bleek alleen maar irritant. Sindsdien zeul ik hem (350 gram) elke dag mee aan mijn tas en moet ik bij elke herberg goed nadenken dat ik hem niet vergeet.
Granja de Moreruela
De herberg in Granja de Moreruela
Ik kwam gisteren rond 13.00 uur in Granja de Moreruela aan. Ik installeerde me in de herberg, overzag het dorp en overwoog alweer een bus naar Zamora. Ik besloot me er toch maar aan over te geven. Bracht de middag door in de twee bars die het dorp rijk was (Heineken, zucht…). Ik kreeg in de herberg gezelschap van een Italiaans en een Spaans echtpaar. Samen boekten we een excursie naar de ruïnes van een 11e eeuws klooster vlakbij. We moesten met zijn vijven bij de gids in de auto. Ik gezellig samen met Lola op de passagiersstoel voorin, want wij waren het dunst (jeej!). Het werd nog complimenteuzer. Of ik het als jongere wel leuk vond om met hen op stap te zijn. Bij het eten vroeg Giovanni wat ik eigenlijk studeerde. Ik heb het maar zo gelaten.
Was best een gave plek om te zijn!
Mijn slapies met de gids (die een enorme voorliefde voor runentekens had)
Vandaag stond (los van de obras) in het teken van het spoor. Er was een lange route van 31 km en een kortere van 26 km. Over die kortere liepen verschillende routebeschrijvingen uiteen. De eerste zei: je moet het zelf weten, de ene is korter, maar de kans is groot dat je verdwaalt of tevergeefs terugkeert. De tweede zei: de korte route is voor avonturiers. De derde zei: de korte route is de hoofdroute, maar voor fietsers raden we die af. Ik vond de derde het beste klinken en besloot die te volgen. De korte route ging over een verlaten spoorweg. Het bleek met name de masochistische route. De rails en bielzen waren grotendeels weggehaald en het was klunen over stenen en door allerlei doornig onkruid. Bij een brandende zon en vergezeld door honderden vliegjes die zich graag onder mijn hoed ophielden. O, en af en toe moest je zo’n roestige spoorbrug over waar je door de gaten de diepte in kon kijken. Het resultaat: een paar fors bekraste enkels en een blije ik. Omdat ik het gewoon had gedaan en de natuur er prachtig was!
Spoorweg zonder rails
Roestige spoorbrug
Kunst langs de spoorweg. Later zag ik in Benavente een bord van de Partido Popular dat dankzij de PSOE (de arbeiderspartij) het dorp al 29 jaar, 7 maanden en x dagen verstoken is van een station, dus zo lang is het al geleden dat hier voor het laatst een trein reed.
Hele lange spoorbrug
Spoorbrugselfie
En waar slaap ik vannacht? Op het oude station! Prachtige albergue de peregrinos.
O, er is een kans dat ik morgen zomaar opduik in León. Er gaat een bus vanaf hier. Het is kiezen tussen drie dagen lopen vanaf hier naar Astorga of een dagje León bekijken en vanaf daar in twee dagen naar Astorga lopen over de Camino Francés. Het ene uiterste of het andere: ofwel tot Astorga in eenzaamheid, ofwel me vanaf morgen in de gekte van de Francés storten. Helaas is er niets tussenin. En ik geloof dat ik in een sociale bui ben…
van Sevilla naar Sarria 