Pelgrims
Drie dagen gelopen. Geen klachten (behalve over het weer, hagelbui vandaag). Ik loop nog als een kievit, geen blaren, geen spierpijn, nada. Dag 1 was 22 km, dag 2 ruim 17 en over dag 3 lopen de meningen flink uiteen. Ik schat hem op 27 km. Eigenlijk had ik naar Almadén de la Plata gemoeten en eigenlijk had ik de eerste 16 km over de weg moeten lopen. Maar ik ben op vakantie. En dus heb ik de eerste 16 km in een taxi gezeten, samen met twee Spaanse pelgrims. We zijn afgezet bij het begin van een parque natural en dat was prachtig!
Ik liep het eerste stuk met mijn taxigenoten, een Madrileen en een Canariaan. Hele aardige mannen, maar dat Spaans is nog steeds een potje vermoeiend. Na 13 km waren we in Almadén, waar de mannen er de brui aan gaven.
Ik ben nog 13 tot 17 km (de verschillende gidsen verschilden nogal van mening) doorgelopen naar El Real de la Jara. Wederom door datzelfde prachtige parque natural. En daar scharrelde ook ‘pata negra to be’ rond.
Doordat ik nu eigenlijk twee etappes in een heb gedaan, ben ik mijn groep kwijt. Want ja, zo gaat dat, op dag één doet nog iedereen onwennig, maar zodra je met zijn allen gedronken, gegeten en geslapen hebt, ga je met elkaar om alsof je elkaar al jaren kent.
Er is één echte pelgrim. Jimmy heet hij, half Spaans, half Belgisch, en diepgelovig. Hij loopt met een sporttas en een boodschappentas in zijn hand, zijn wandelstok is een afgebroken plastic schoonmaakbezem. In Guillena (dag 1) sliep hij buiten, want hij kon de 10 euro voor een overnachting niet betalen. Gisteren sliep hij binnen, want de herberg was een ‘donativo’ (geef wat je hebt en dat is niks in zijn geval). Toen ik met een Duitse en een Oostenrijker boodschappen deed voor het avondeten, troffen we hem bedelend bij de plaatselijke Spar aan. We hebben hem uitgenodigd voor het avondeten. Wat nauwelijks een goede daad mag heten, want we aten met zijn vieren voor €3,18 in totaal. En daarvoor maakten we het lekkerste maal dat ik tot nu toe heb gegeten. Een ‘potaje’ van uien, knoflook, aardappel, wortel, courgette, tomaten, paprika en kikkererwten. (Jimmy maakte de foto)
Maar goed, mijn medepelgrims zijn nu in Almadén en hier in El Real ontmoet ik weer nieuwe. Een Engelsman die hier al vier dagen gestrand is vanwege blaren en een les in geduld ervaart. Hij eet ‘raw’ en ik heb net genoten van een koolsalade met noten die hij had klaargemaakt. Verder is hier nog een Belg met een ezel. Hij heeft hem gekocht in Sevilla en is nu met Chico op pad naar het noorden. Uiteindelijk zelfs helemaal naar België, want Chico gaat mee naar huis.
Holanda
Geen idee hoe je dit in de ochtendspits doet, maar ik heb het overleefd.
Dag 1: een graad of 16, paar druppels regen. Het waait, hard zelfs. Open vlakte, pal tegenwind, urenlang. Hollandsche luchten.
Dag 2: Een graad of 12 en regen. Urenlang. Ze zeggen dat ik in Zuid-Spanje ben, maar het weer zegt iets anders.
Wel mooi hier, dat dan weer wel.
Behalve het weer en ikzelf is er verder niemand Hollandsch. We waren gisteren met zijn elven in de herberg. Allemaal alleen gekomen, maar nu hier met zijn allen. Twee Duitsers (m/v), een Francaise, twee Oostenrijkers (m/v), een Finse, drie Spanjaarden en een Engelsman. Gisteren met zijn negenen gegeten. Ik zat aan het Spaanse deel van de tafel, dus het was hard werken.
Sevilla
Kijk, zo ziet het alcázar (het oude Moorse en later koninklijke paleis) eruit als je als eerste binnen bent. Gaaf. Maagdelijk. Verstild. Ik had niet verwacht dat ik het zo zou zien. Toen ik een kwartier voordat het open ging aankwam, stond er een bescheiden rijtje. En toen kwamen de hordes. Groepen met een gids met zo’n vlag waarvan ik nog altijd hoop dat mijn ouders daar nooit aan gaan beginnen.
En ik me vooraf nog zorgen maken dat ik Sevilla in een wandelbroek moest bekijken. Totaal ten onrechte. Ik viel maar op twee manieren op: mijn leeftijd lag minstens 25 jaar lager en ik was de enige die alleen gekomen was. Heb getwijfeld om uit de rij te stappen toen die drommen zich om mij verzamelden. Gelukkig niet gedaan! Al die mensen moesten vanwege een verhaaltje van de gids bij de eerste poort blijven staan. En dit was dus voor mij alleen:
Ofwel: het alcázar was mooi!
Daarna heb ik wat voorbereidingen getroffen voor morgen, als ik eindelijk iets ga doen. Mijn pelgrimspaspoort gekocht bij hotel Simón en naar de kathedraal voor een stempel. Daar stond een megarij voor de ingang. Rondje er omheen gelopen en bij een zij-ingang aan een bewaakmevrouw gevraagd hoe ik aan een stempel kwam. ‘In die lange rij’, wees ze. Gelukkig kwam er net een pastoor naar buiten, die me graag aan een stempel hielp. Tadaa!
Na een korte onderbreking van twee uur in Cervecería Internacional (me even aangepast aan de gekke openingstijden) besloot ik het moderne kunstmuseum te bezoeken. Zoals het een zichzelf respecterend moderne kunstmuseum betaamt, heeft het een afkorting:
Het is van de apartste moderne kunstmusea die ik heb gezien. Allereerst moet je behoorlijk zoeken naar de kunst (wel erg genoten van een fijne tuin en de geur van lindebloesem). Daarbij komt dat het gevestigd is in een vervallen klooster. En dan zie je dus eerst dit:
Dan dit:
En dan bijvoorbeeld weer dit:
Maar hier heb ik ook erg van genoten:
En de zon, man, de zon. En de warmte. De zwoele wind in de schaduw van platanen. De vogels. Voor zover ze boven de onnoemlijke herrie uitkomen die Spanjaarden nou eenmaal altijd maken. De stad, de geuren, de mensen, het temperament, de taal… España, me encanta!
Bevindingen
1) Als je met KLM vliegt, moet je niet de illusie hebben dat je aan de oranjegekte bent ontsnapt zodra je de Nederlandse bodem verlaten hebt. Met extra aanbiedingen hielp de crew ons graag herinneren dat ‘the queen is abdicating’.
2) Er zijn twee andere Nederlandse vrouwen die morgen op de Via de la Plata lopen, maar dan vanaf Oliva de Plasencia. Hoe ze heten weet ik niet, maar het was gezellig met ze in een eetgelegenheid op treinstation Atocha.
3) Het is heet in Sevilla, 29 graden!
4) Als je een beetje op je gevoel naar je hostal gaat lopen (omdat je de route in google maps had gezet en je daar niets aan hebt zonder wifi), moet je gewoon even de weg vragen en niet eigenwijs op goed geluk maar wat doen (met een uitgestreken gezicht). Dat kun je makkelijk in het Spaans. Die mevrouw stuurde je alvast naar de Corte Inglés (‘vraag daar maar weer verder’) en die meneer wees je daarna zo naar je hostal.
5) Als je weet dat je werkelijk nog geen kauwgompje mag kopen omdat je rugzak zonder water al ruim acht kilo weegt, moet je niet door Spaanse winkelstraten gaan lopen. Geen idee hoe vaak ik dacht ‘leuk, even kijken, o nee, mag niet’.
6) Dat Spaanse openingstijden raar zijn was bekend. Dat je in Sevilla een bierkroeg hebt die sluit tussen 16.00 en 20.00 uur is dan wel weer een erg sterk staaltje daarvan.
7) In een bierkroeg met ongeveer 300 bieren op de kaart bestellen Spanjaarden (en masse) Leffe.
8) Er bestaat lekker Spaans bier.
9) Note to self: morgen nogmaals naar dezelfde superleuke bierkroeg. Dan zonder koppijn en rekening houdend met de bizarre openingstijden.
10) De start van mijn vakantie is een feit!
Voorpret
Aftellen! Vandaag over een week loop ik rond in Sevilla (zonnig, 24 graden, 0% kans op regen). Na een héle lange winter. De URL van deze blog loopt overigens iets op de zaken vooruit. Ik hoop de komende weken van Sevilla naar Salamanca te lopen. Dat is 500 kilometer. Van Sevilla naar Santiago de Compostela zou 1000 kilometer zijn, maar daar heb ik helaas geen tijd voor.
De Via de la Plata is een pelgrimsroute in opkomst. Veel kleinschaliger dan de Camino Francés. Ter vergelijking: van de pelgrims die in 2012 hun Compostela verkregen waren er 8.164 over de Via de la Plata aan komen lopen en 192.488 over de Camino Francés. Dat betekent dat deze route veel minder massaal is, maar ook dat er veel minder voorzieningen zijn. Dorpen liggen soms wel 30 kilometer uit elkaar en daar tussenin is er niks. De omstandigheden veranderen ook steeds. In maart heeft het absurd veel geregend, met bakken uit de lucht (dat was toen in Nederland de winter maar niet over ging). Daardoor zijn delen van de route onder water komen te staan. Degenen die nu onderweg zijn, houden toekomstige pelgrims op de hoogte. Met een beetje geluk hoef ik straks hooguit nog door kuitdiep water te waden. De herbergen waar ik een bed hoop te vinden openen en sluiten ook waar je bij staat. Ik begrijp dat de crisis hierin een rol speelt. Omdat je er meestal voor minder dan 10 euro terecht kan, is het allemaal liefdewerk oud papier.
Geen papieren boekje kan deze snelle ontwikkelingen bijhouden. Er zijn op dit moment overigens nauwelijks gidsjes in omloop. Ik doe het met een kleintje van de Vrienden van Santiago in Sevilla (in het Spaans) en verder met twee apps: die van indepentrip en eentje van Melanie (de eerste is gratis en de tweede kost een paar euro, en ja, ik heb Android devices, ik ga bloggen op mijn Nexus 7).
Elke pelgrim heeft zo zijn eigenaardigheden. Ik ben daar zeker geen uitzondering op. Dit pakketje ga ik maandag afgeven op het postkantoor in Amsterdam. Ik hoop het rond 7 mei weer op te halen op het postkantoor in Mérida. In dit stadje kom ik waarschijnlijk na tien dagen aan en ik heb er een rustdag gepland. Er is daar een hoop oude Romeinse rommel te bewonderen en ik ga er genieten van een zeer luxe onderkomen mét koelkast.
Wat zit er in die doos? Havermoutmix en eiwitpoeder. De ene helft in mijn tas, de andere helft vooruitgestuurd naar Mérida. Bij de havermout hoeft alleen nog maar kokend water en dan heb ik een heerlijk, voedzaam ontbijt op de plekken waar geen eten voorhanden is of wanneer ik het witbrood zat ben. Het eiwitpoeder is voor na het lopen. Als vegetariër is het behelpen in Spanje. Ik leef er meestal op een dieet van aardappels, eieren, kaas en wat groente (ensalada mixta van sla, tomaat, ui en tonijn en dan elke weer uitleggen dat tonijn een vis is). Laat ik eieren nou ook nog eens slecht verdragen. Om na 20 tot 30 kilometer lopen per dag toch wat eiwitten binnen te krijgen heb ik genoeg eiwitpoeder in mijn tas en in die doos gestopt om na elke wandeldag een shake naar binnen te kunnen klokken.
En, nou ja, ehm, er zit ook nog wat anders in dat pakket. Het verzenden van een pakket van 500 gram kost net zoveel als een pakket van 2 kilo. Dus ja, er was nog wat gewicht over. En tja, hoe kun je dat gewicht nou eens nuttig besteden? Nou eh, met drie blikjes vreselijk lekker bier dus (voor de kenner: Punk IPA van Brewdog, Snake Dog IPA van Flying Dog en Hop Ottin’ IPA van Anderson Valley). Klein feestje in Mérida, de avond van de 7e mei…
Ter geruststelling: als het straks vanaf mijn tablet moet, schrijf ik echt niet meer van die lange posts.
van Sevilla naar Sarria 
Recent Comments